تحلیل عوامل مؤثر بر شهرت مقام پولی در ایران

شهرت مقام پولی باورِ بنگاه‌های اقتصادی به مقام پولی در کنترلِ شکافِ تورم مشاهده‌شده از تورم هدف‌گذاری‌شده یا اریب تورمی است. مقام پولی، از یک سو، با جلب اعتمادِ بنگاه‌های اقتصادی به سیاست‌های خود می‌تواند به کاهش انتظارات تورمی و در نهایت، کاهش اریب تورمی منجر شود. از سوی دیگر، فشار دولت به مقام پولی برای تأمین کسری بودجه‌ـ به‌ویژه در شرایط رکود‌ـ یا سیاست‌های کاهش بیکاری باعث افزایش اریب تورمی و کاهش شهرت مقام پولی می‌شود. در این تحقیق، برای آزمون شهرت مقام پولی بر اساس شرط چیسل- پرن[1] از آمارة تی استودیانت دوطرفه و برای تحلیل عوامل مؤثر بر آن طی سال‌های 1358 تا 1388 (انتهای برنامة چهارم توسعه) از الگوی شهرت برو[2] و گوردن[3] (1983)‌ـ که مبنای الگوهای شهرت در اقتصاد پولی است‌ـ با تحلیل رگرسیونی و کاربردِ الگو‌های خودبرازش‌کنندة هم‌جمع ِمیانگین متحرک[4]، و تصریحِ خطی- لگاریتمی استفاده شده است. نتایج نشان می‌دهد مقام پولی در فرایند بلندمدت‌ـ در طی سال‌های برنامة دوم، سوم و چهارم توسعة کشور‌ـ شهرت نداشته است. رشد قیمت نفت با وقفه‌ای، افزایش تولید ناخالص واقعی داخلی و کاهش تغییرات در بیکاری با سه وقفه از عوامل مؤثر در افزایش شهرت مقام پولی بوده و سیاست‌های مصلحت‌گرایانة مقام پولی (رشد نقدینگی با دو وقفه) و عدم شهرت در دوره‌های قبلی (با دو وقفه) از عوامل مؤثر در کاهش شهرت مقام پولی بوده است. [1]. Chisel-Prone’ Credibility [2]. Barro [3]. Gordon [4]. Autoregressive Integrated Moving Average (ARIMA)